• Գլխավոր
  • Հաղորդումներ
    • PoliticON
    • Թաթուլ Հակոբյանի զրույցը
    • Էլուր
    • Ստվերում
    • Պատերազմի եւ խաղաղության արանքում
    • Ալիքի վրա
    • Տեղ սահմանի մոտ
    • Իրական օրակարգ
    • Կարմիր ժամանակներ
    • Վաղը
    • Չերեւան
    • Ուկրաինա | Պատերազմ
    • Թարգիր Լաո
    • Պարագիծ
    • Էկոդետ
    • Կարպիս Փաշոյանի զրույցը
  • Քաղաքականություն
    • Ներքին
    • Արտաքին
    • Հարեւաններ
    • Աշխարհ
  • Մենք
    • Հայաստան
    • Սփյուռք
  • Տնտեսություն
  • Մշակույթ
  • մեր մասին
  • գործընկերներ
  • Կապ
Aliq Media Armenia
  • Գլխավոր
  • Հաղորդումներ
    • PoliticON
    • Թաթուլ Հակոբյանի զրույցը
    • Էլուր
    • Ստվերում
    • Պատերազմի եւ խաղաղության արանքում
    • Ալիքի վրա
    • Տեղ սահմանի մոտ
    • Իրական օրակարգ
    • Կարմիր ժամանակներ
    • Վաղը
    • Չերեւան
    • Ուկրաինա | Պատերազմ
    • Թարգիր Լաո
    • Պարագիծ
    • Էկոդետ
    • Կարպիս Փաշոյանի զրույցը
  • Քաղաքականություն
    • Ներքին
    • Արտաքին
    • Հարեւաններ
    • Աշխարհ
  • Մենք
    • Հայաստան
    • Սփյուռք
  • Տնտեսություն
  • Մշակույթ
ՆերքինՔաղաքականություն

Խոսքի «պերճանքն» ու թշվառությունը

Վահրամ Աթանեսյան 17:00 | 08.06.2021
Վահրամ Աթանեսյան 17:00 | 08.06.2021
Robert Kocharyan

Քաղաքական ավելի քան երեսնամյա ճանապարհին երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանն առաջին անգամ է հանրության հետ բաց-հրապարակային հաղորդակցության փորձ ձեռնարկում: Մինչ այդ թե՛ Արցախում, թե՛ Հայաստանում նրա համար աշխատել է թիմը, իսկ ինքը ներկայացել է որպես «ընտրյալների ընտրյալ»:

Այս մրցապայքարում Ռոբերտ Քոչարյանը, եթե օգտվենք իր իսկ ձեւակերպումից, «շարքային ընդդիմադիր է»: Նա, թերեւս, ունի համակիրների, աջակիցների, նույնիսկ ֆանատների մի շրջանակ, բայց հանրային մեծ աջակցություն՝ ոչ: Եվ, ըստ երեւույթին, չի էլ ունենա, որովհետեւ երկրորդ նախագահն, այո՛, կամային է, վճռական, խարիզմատիկ, բայց նրան պակասում է ամենակարեւորը. նա քաղաքական տեքստի վարպետ չէ: Ավելին՝ քիչ թե շատ մեծ լսարանում նրա ամեն մի ելույթ աշխատում է իր դեմ:

Ըստ երեւույթին, երկրորդ նախագահի քաղտեխնոլոգիական ապահովությունը կառուցված է «հաղթական անհատի» կերպարի կուլտիվացման վրա: Դա կարող է աշխատել, եթե Ռոբերտ Քոչարյանը շարունակական վրիպումներ թույլ չտա:

Դիտարկենք նրա վերջին ելույթներից երկու թեզ: Ռոբերտ Քոչարյանն ասում է, որ կյանքում ինչ նպատակ դրել է, հասել է դրան: Փաստական հիմնավորումները, մանավանդ նրա կենսագրության արցախյան հատվածի հետ կապված, թողնենք մի կողմ եւ ընդունենք, որ նա նպատակադրվել էր լինել ԼՂ առաջնորդ, հասել է դրան, հետո խնդիր է դրել դառնալ Հայաստանի նախագահ եւ նույնպես հաջողել է: Իսկ հետո՞: Մի՞թե Ռոբերտ Քոչարյանը ԼՂ խնդրի խաղաղ կամ պատերազմով, բայց բացառապես հայանպաստ լուծման քաղաքական նպատակադրվածություն չի ունեցել: Եթե ոչ, ապա ինչո՞ւ է դարձել Հայաստանի նախագահ: Որպեսզի կենսագրականում մի հավելյալ տո՞ղ էլ գրվի:

Այսինքն՝ նրա նպատակների նպատակը Հայաստանի նախագահի աթոռին բազմե՞լն էր: Իսկ եթե ունեցել է ԼՂ-ի բացառապես հայանպաստ, հաղթական, 1994 թվականի ստատուս քվոն ամրագրող, դեռ մի բան էլ ավելին երաշխավորող կարգավորման նպատակ, ապա ինչո՞ւ չի հասել դրա իրականացմանը: Ի՞նչն է խանգարել: Թե՞ պարզապես գերագնահատել է ուժերը, հնարավորությունները, խարիզմայի միջազգային գործունակությունը:

Այստեղ սկզբունքային հակասություն կա: Երկրորդ նախագահը պարզապես մանիպուլյացիայի է ենթարկում հանրության հատկապես այն խավերին, որ «թագավոր տղու» պաշտամունք ունեն: Եվ, իհարկե, օգտվում է նույն շրջանակների իրավա-քաղաքական գիտակցության կաղապարվածությունից: Այլապես շարքային ընտրողը վաղը նրան կարող է պարզ հարց տալ. «Թագավորն ապրած կենա, բա եթե քո առաջ անհաղթահարելի նպատակ չկա, էդ ինչո՞ւ ժամանակին ծնկի չբերեցիր հայր եւ որդի Ալիեւներին, ինչո՞ւ չվերադարձրիր Նախիջեւանը, Կարսը, մեր մյուս հայրենական հողերը»:

Հետաքրքիր է, եթե մեկն այս հարցը հնչեցնի, ի՞նչ է պատասխանելու Ռոբերտ Քոչարյանը: Բայց դա դեռ ամբողջը չէ: Երկրորդ նախագահը, որպես դե ֆակտո իշխանության ապիկարության ցուցիչ, հայտարարում է, թե խոստացել էին իրեն դատել, բայց նույնիսկ դա չկարողացան անել: Սա արդեն քարոզչական բացահայտ «լյապ» է:

Ռոբերտ Քոչարյանը փաստացի ընդունում է, որ իրեն դատելու հանրային պահանջ եւ պետական անհրաժեշտություն կար, Նիկոլ Փաշինյանը վստահության բարձր քվե է ստացել նաեւ այդ հիմքով, բայց անգործունակ է գտնվել, չի արդարացրել ժողովրդի հույսերը: Ռոբերտ Քոչարյանի դեմ ավելի բուռն հակաքարոզչություն, քան ինքն է անում, հազիվ թե մեկ ուրիշ քաղաքական ուժի մտքով անցներ:

Խոսքը օդի ֆիզիկական տատանում չէ, մտածողության, հոգեկերտվածքի, ադեկվատության հստակ ցուցիչ է: Ասելով, թե դե ֆակտո իշխանությունը նույնիսկ իրեն դատել չի կարողացել, Ռոբերտ Քոչարյանը փաստացի հանրային գիտակցությունը փորձում է ուղղորդել, որ նույնիսկ մեղադրյալի կարգավիճակում ինքն ավելի ուժեղ էր, քան ժողովրդի բացարձակ մեծամասնության քվեն ստացած իշխանությունը: Սա ուղերձ է, որ իշխանության լեգիտիմության աղբյուրը ոչ թե ժողովրդից ստացած վստահության քվեն է, այլ անհատի հեղինակությունը, խարիզման, այն «էլիտան»՝ իր բոլոր ճյուղավորումներով, որ տվյալ անձին ընդունում է ինչպես Աստծուն հավասար մեծության, մի գերբնական ուժի, որի դիմաց ոչինչ են Սահմանադրությունը, օրենքը, դատարանը, հանրային համակեցության գրված եւ չգրված կանոնները:

Երկրորդ նախագահն, ահա, ներկայանում է որպես վերսահմանադրական, վերօրինական, վերբարոյական իշխանության հավակնորդ, որպես մի ֆանտոմային Ուժ, որի դեմ բոլորը եւ ամեն ինչ անզոր են: Սա քաղաքական միստիֆիկացիա է: Երկրորդ նախագահը ճանապարհ անցած եւ շատ փորձառու գործիչ է, գիտի, որ արդի աշխարհում «մաչո»-ի քաղաքական կերպարը ոչ միայն պահանջված չէ, այլեւ մերժելի է: Բայց նա գիտի նաեւ, որ ներկայիս շփոթահար վիճակում մեր ժողովրդի որոշակի խավեր «հերոսի» կարոտախտ ունեն: Եվ, ըստ երեւույթին, հենց այդ զգացմունքների դաշտում էլ փորձում է ավելի ու ավելի մեծ լսարան հավաքագրել:

Շատ քչերն են ուշադրություն դարձնում նրա բազմաթիվ թեզերի կազուիստիկային: Գրավիչ է «ես հայ եմ, թուրքն իմ թշնամին է, ես Ռոբերտ Քոչարյանի աջակիցն եմ» ֆլեշ-մոբը: Խնդիրն այն է, թե հանուն իշխանության մրցապայքարում բոլո՞ր միջոցներն են արդարացված: Եթե այո, ապա պիտի ընդունել, որ «արդարացի է» նաեւ Նիկոլ Փաշինյանի անեզրական ցինիզմը:

Թե ինչի կհասցնի երկու ծայրահեղությունների «ցլամարտը», կասկածել պետք չէ: Դա կբերի Հայաստանի մերձիմահ հյուծվածության: Ուստի բոլոր ողջախոհ ուղեղները պարտավոր են մեկտեղվել՝ մերժելու թե՛ փաշինյանական, թե՛ քոչարյանական դեմագոգիան եւ պոպուլիզմը: Նման պահանջված հանրագումարի համար նրանք վաղուց իրենց խոցելի են դարձրել ամենակարեւոր՝ տրամաբանական եւ քաղաքակրթական խոսքի մրցապայքարում:

Վահրամ Աթանեսյան

Պատմաբան, լրագրող, հրապարակախոս, քաղաքական գործիչ։ Հայաստանի Գերագույն խորհրդի (1990-1995) Արցախից ընտրված պատգամավոր, 2000-2015 թվականներին Արցախի Ազգային ժողովի երեք գումարումների պատգամավոր։ «Խոջալու․ հանցագործության անատոմիա», «Երկրի ժամանակը», «Հոգեւոր Հայաստանը եւ արդիականությունը» եւ «Աստծո հաջորդ օրը» գրքերի հեղինակն է։

0
FacebookTwitterWhatsappTelegramEmail
նախորդը
Եռակողմ հեռախոսազրույց ԼՂ-ի թեմայով
հաջորդը
Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը մամուլի ասուլիս կտա

խմբագրական

  • Ռուսաստանը Արցախի իշխանություններին չի տեղեկացրել Ադրբեջանի կողմից 2023...

լրահոս

  • Իսրայելն ուժով կպատասխանի, եթե Սիրիայի կառավարությունը չկանխի դրուզներ...

  • Չենք պատրաստվում աշխարհով մեկ թռչել Կիեւի եւ Մոսկվայի...

  • Թրամփը հայտարարել է, որ մայիսի 8-ը կնշվի որպես...

  • ԵՄ-ը նոր պատժամիջոցներ է պատրաստում ՌԴ-ի դեմ՝ հրադադարից...

  • Դամասկոսում դրուզների հետ բախումներից հետո Սիրիայի կառավարությունը հայտարարել...

ընտրանի

  • 1

    Կարմիր գրքում գրանցված ծաղիկ է վաճառվում

  • 2

    Մեղուների քանակը նվազել է, բույսերի փոշոտումը՝ վատացել

  • 3

    Ի՞նչ է Պարկինսոնի հիվանդությունը, որո՞նք են ախտանշանները

  • 4

    Շարադրություն. Զոյա Բեգլարյան, «Իմ գյուղը»

  • 5

    Շարադրություն. Մարիամ Ղուկասյան, «Իմ գյուղը»

Facebook Youtube Email Telegram

արխիվ

Հունիսի 2021
ԵԵՉՀՈւՇԿ
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
282930 
« Մյս   Հլս »
Quality Sign Colored

© 2024 - Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են ՀՀ Օրենսդրությամբ: Ձևավորումը Ալիք Մեդիա
Գաղտնիության քաղաքականություն