Հայկական ազգային օպերայի հիմնադիր, կոմպոզիտոր, խմբավար, ՀԽՍՀ եւ ՎԽՍՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ Արմեն Տիգրանյանի անձնական իրերը՝ գրքերն իրենց պահոցներով, կահույքը, հագուստը, նոտագրումների եւ պաստառների հետ Գյումրու «Կումայրի պատմամշակութային արգելոց-թանգարանի» մի հատվածը վերածել էին արվեստագետի տուն-թանգարանի:
Ցուցանմուշների մեծ մասը, որ տարիներով դրված էր արգելոց-թանգարանի պահոցներում, բերվել է երգահանի՝ Թիֆլիսի տնից: Աոաջին լիարժեք ռեալիստական, ազգային օպերայի՝ «Անուշի» հեղինակի անձնական, ինչպես նաեւ գործունեությանը վերաբերող իրերը պահոցներից դուրս բերելու եւ հանրության սեփականությունը դարձնելու նպատակով Կումայրի արգելոց-թանգարանը երգահանի 145-ամյակի առթիվ դրանք ռեստավրացրել, ցուցադրական տեսքի է բերել:
Գյումրու համայնքապետարանի մշակույթի եւ երիտասարդության հարցերի բաժնի պետ Լիլիթ Թովմասյանը ցուցադրությունը բացառիկ է համարում թե՛ ցուցադրվող նյութի, թե՛ «Կումայրի պատմամշակութային արգելոց-թանգարան»-ի անսպառ հնարավորությունների բացահայտման տեսանկյունից։ Ըստ Թովմասյանի՝ լայնածավալ գիտական եւ ռեստավրացիոն աշխատանքների շնորհիվ շուրջ հինգ տասնյակ նմուշներ ոչ ցուցադրական տեսքից ցուցադրման ենթակա են դարձել վերջին հինգ տարիների ընթացքում: «Ցուցադրության շնորհիվ ներկայացվում է ո՛չ միայն Արմեն Տիգրանյան արվեստագետը, այլեւ Գյումրին՝ որպես առաջին օպերային քաղաք եւ դասական երաժշտության օրրան»:
«Կումայրի պատմամշակութային արգելոց-թանգարան»-ի տնօրեն Ինգա Ավագյանն ասում է՝ Արմեն Տիգրանյանի հարուստ ժառանգությունը առանձին տուն-թանգարանում ցուցադրելու որոշում եղել է նախկինում, բայց չեղարկվել է 1988 թվականի երկրաշարժի պատճառով: Թեեւ տարբեր թանգարաններում Տիգրանյանի հարուստ ժառանգությունը ցուցադրվել է, բայց առանձին տուն-թանգարան երբեք չի եղել: Հնագետը վստահեցնում է, որ ֆոնդերում Տիգրանյանին եւ նրա ընտանիքին վերաբերող հազարավոր ցուցանմուշներ կան պահված, որոնք լիովին բավարար են, որ Ալեքսանդրապոլի մշակույթը մեկտեղելով՝ մեկ առանձին թանգարանում մշտական ցուցադրվեն:
Իսկ մինչ այդ «Կումայրի պատմամշակութային արգելոց-թանգարան»-ի՝ Արմեն Տիգրանյանի տուն-թանգարանի վերածված ժամանակավոր ցուցադրությունը գյումրեցիների եւ Գյումրի այցելած արվեստասերների համար բաց կլինի առաջիկա երկու ամիսների ընթացքում:
Արմեն Տիգրանյանը ծնվել է Ալեքսանդրապոլում (Գյումրի)։ Նրա երաժշտական ճաշակի ձեւավորման վրա էապես ազդել է Շիրակի երաժշտարվեստի, հայկական ժողովրդական եւ գուսանական երաժշտության առանձնահատկությունների յուրացումը:
1894 թվականին Տիգրանյանը ընտանիքի հետ տեղափոխվել է Թիֆլիս: 1902 թվականին ավարտել է երաժշտական ուսումնարանի ֆլեյտայի եւ երաժշտության տեսության (դասատու՝ Նիկոլայ Կլենովսկի) դասարանները, միաժամանակ կոմպոզիցիայի դասեր առել Մակար Եկմալյանից: Նույն թվականին Տիգրանյանը վերադարձել է Ալեքսանդրապոլ, կազմակերպել դպրոցական եւ ժողովրդական քառաձայն երգչախմբեր:
1908 թվականին Տիգրանյանը սկսել է գրել իր առաջին՝ «Անուշ» օպերան (ըստ Հովհաննես Թումանյանի համանուն պոեմի), որը հայկական երաժշտական թատրոնում հիմք է դրել ոճական նոր ուղղության:
1913 թվականից Տիգրանյանը բնակվել է Թիֆլիսում. մասնակցել է Հայոց երաժշտական ընկերության (1912–1921 թթ.) աշխատանքներին, դասավանդել Հովնանյան դպրոցում, հանդես եկել համերգներով:
1920–1930-ականներին Տիգրանյանը ստեղծել է մի շարք երգեր, կանտատներ, խմբերգային երկեր, դաշնամուրային պիեսներ՝ «Պարերգ», «Հայկական պարերի սյուիտ», «Արեւելյան ֆանտազիա», «Շիրակ զմրուխտի», «Մանկական ալբոմ» («Իրիկնային», «Սրինգ», «Օրորոցի երգ» եւ այլն):
Հայրենական մեծ պատերազմի (1941– 1945) տարիներին կոմպոզիտորը գրել է հայրենասիրական երկեր, «Պարային սյուիտ»՝ սիմֆոնիկ նվագախմբի համար, եւ պատմահայրենասիրական «Դավիթ Բեկ» օպերան (ըստ Րաֆֆու), որը գաղափարական հագեցվածությամբ, քաղաքացիական պաթոսով, երաժշտական լեզվի ժողովրդայնությամբ նոր քայլ էր ազգային օպերային արվեստում: Օպերան հարուստ է գեղջկական, քաղաքային, գուսանական եւ հոգեւոր երաժշտության տարրերով: Տիգրանյանն օպերան ավարտել է 1949 թվականին, սակայն «Դավիթ Բեկի» առաջին ներկայացումը տեղի է ունեցել 1950-ին՝ կոմպոզիտորի մահց հետո, Երեւանի օպերայի եւ բալետի թատրոնում:
Տիգրանյանը գրել է երաժշտություն նաեւ թատրոնի համար (Տիգրան Հախումյանի «Խավարի ճանկերում», Արմեն Գուլակյանի «Արշալույսին», «Գիքոր», «Մի կաթիլ մեղր» (երկուսն էլ` ըստ Հովհաննես Թումանյանի), «Անահիտ» (ըստ Ղազարոս Աղայանի), «Նամուս» (ըստ Ալեքսանդր Շիրվանզադեի), «Սամվել», «Դավիթ Բեկ» (ըստ Րաֆֆու) եւ այլն), հայերեն է թարգմանել Ջուզեպպե Վերդիի «Ռիգոլետտո» եւ Ժորժ Բիզեի «Կարմեն» օպերաների լիբրետոները:
Առաջին մասնագիտությամբ բանասեր, երկրորդով՝ հոգեբան, լրագրությունը, սակայն, երրորդը չէ։ Լրագրությունը բոլոր մասնագիտություններից ամենասիրելին է։