• Գլխավոր
  • Հաղորդումներ
    • PoliticON
    • Թաթուլ Հակոբյանի զրույցը
    • Էլուր
    • Ստվերում
    • Պատերազմի եւ խաղաղության արանքում
    • Ալիքի վրա
    • Տեղ սահմանի մոտ
    • Իրական օրակարգ
    • Կարմիր ժամանակներ
    • Վաղը
    • Չերեւան
    • Ուկրաինա | Պատերազմ
    • Թարգիր Լաո
    • Պարագիծ
    • Էկոդետ
    • Կարպիս Փաշոյանի զրույցը
  • Քաղաքականություն
    • Ներքին
    • Արտաքին
    • Հարեւաններ
    • Աշխարհ
  • Մենք
    • Հայաստան
    • Սփյուռք
  • Տնտեսություն
  • Մշակույթ
  • մեր մասին
  • գործընկերներ
  • Կապ
Aliq Media Armenia
  • Գլխավոր
  • Հաղորդումներ
    • PoliticON
    • Թաթուլ Հակոբյանի զրույցը
    • Էլուր
    • Ստվերում
    • Պատերազմի եւ խաղաղության արանքում
    • Ալիքի վրա
    • Տեղ սահմանի մոտ
    • Իրական օրակարգ
    • Կարմիր ժամանակներ
    • Վաղը
    • Չերեւան
    • Ուկրաինա | Պատերազմ
    • Թարգիր Լաո
    • Պարագիծ
    • Էկոդետ
    • Կարպիս Փաշոյանի զրույցը
  • Քաղաքականություն
    • Ներքին
    • Արտաքին
    • Հարեւաններ
    • Աշխարհ
  • Մենք
    • Հայաստան
    • Սփյուռք
  • Տնտեսություն
  • Մշակույթ
Քաղաքականություն

«Ուժեղ պետության» խաբկանքը

Վահրամ Աթանեսյան 19:47 | 18.02.2025
Վահրամ Աթանեսյան 19:47 | 18.02.2025

Ֆեյսբուքյան մի օգտատեր իմացության եւ ընկալման իր չափով թեթեւակի «ծաղրել է» երկրորդ նախագահին, որ ասուլիսի ժամանակ օգտագործել է «սիներգիայի էֆեկտ» արտահայտությունը եւ անմիջապես արժանացել արցախցի տիկնոջ քննադատությանը. «Կարեւորը, որ իր ազգին նվիրված լինի, հզոր պետություն կառուցելու ունակ, ոչ թե էությամբ բոմժ ու աբիժնիկ» (հեղինակային իրավունքը խստորեն հարգված է, միայն բարբառն եմ գրական հայերենի փոխադրել):

Ուղղակի չի ասում, բայց հասկացվում է, որ տիկնոջ համար Հայաստանի երկրորդ նախագահն ասոցացվում է «ուժեղ պետության եւ ազգանվեր գործչի» հետ: Նվիրվածության հանգամանքով վիճելն իմաստ չունի, բայց որ «ուժեղ պետության» այդ ընկալումը հանրային ընկալումներում ավերածություն է գործում եւ անցյալի հանդեպ նոստալգիա ծնում, անտեսել չի կարելի, քանի որ «մեդալի հակառակ կողմը» քաղաքական է: Այսինքն, եթե Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության գալուց առաջ Հայաստանը եղել է ուժեղ պետություն, ապա այն հնարավոր է վերականգնել, վերակառուցել, կորցրածը հետ բերել, եթե նա իշխանությունից հեռացվի, եւ վարչապետի պաշտոնին վերադառնա ուժեղ պետություն կառուցելու ունակ եւ ազգին նվիրված գործիչ:

Ով է այդ գործիչը՝ կոնկրետ այս դեպքում կարեւոր չէ: Մեկի համար Քոչարյանն է, մյուսը Սերժ Սարգսյանին է այդ դերում տեսնում, երրորդն ունի իր նախընտրած թեկնածուն: Եվ այստեղ է ընկալման կամ պատկերացումների կամ նոստալգիայի վտանգավորությունը: Որովհետեւ այն հակասության մեջ է ոչ միայն իրականության, այլեւ քաղաքական-քաղաքագիտական տրամաբանության հետ. եթե Հայաստանը երբեւէ ուժեղ է եղել, ապա ինչո՞ւ իր գերխնդիրը, այսինքն՝ Լեռնային Ղարաբաղի եւ Ադրբեջանի հետ հարաբերությունների կարգավորման հարցը չի լուծել:

Սոցիալական մեդիայում, մի քանի տասնյակ լրատվամիջոցներում օրինբուն հնչում է տեսակետ, որ «խաղաղությունը չեն մուրում, պարտադրում են (ուժն է ծնում իրավունքը, հաշվի են նստում միայն ուժեղի հետ, թույլին նույնիսկ թույլերը չեն հարգում)»: Այո՛, քաղաքականությունը գեղեցիկ ձեւակերպված խոսք չէ, կառուցվում է ռեսուրսների եւ դրանք կիրառելու բավարար գործիքակազմի հաշվարկի վրա: Բայց եթե Հայաստանը քսան տարի ուժեղ էր, ապա ինչո՞ւ բանակցային գործընթացը Արցախ-Հայաստան միավորումից հասավ «տարածքներ՝ պատերազմը չվերսկսելու երաշխիքի դիմաց» առաջարկությունների:

Ուժեղ երկիրը, որ մերժել էր կարգավորման «փուլային» տարբերակը, պետք է կարողանար պարտադրել իր խաղաղությունը կամ խաղաղության իր պայմանները եւ հասներ նրան, որ Ադրբեջանը ճանաչեր 8 հազար քկմ տարածքով ԼՂՀ անկախությունը կամ այդ տարածքով Արցախի միավորումը Հայաստանին: Այսինքն՝ ճանաչեր, որ Հարավային Կովկասում մոտ 40 հազար քկմ տարածք հայապատկա՞ն է:

Եթե Հայաստանն իրոք ուժեղ պետություն էր, նրա առաջնորդները՝ ազգի նվիրյալ, իսկ հարցը, այնուամենայնիվ, չի լուծվել, ընդհակառակը՝ խճճվել է եւ մտել փակուղի, ուրեմն նրա դեմ գործել է ավելի ուժեղ պետություն, կամ այդ պետությունը ձեռք է բերել ուժեղ դաշնակիցներ, որ միասնաբար մերժել են ուժեղ պետություն կառուցելու հայկական ծրագիրը:

Դա չի նշանակում, թե Հայաստանը չպետք է ձգտի վաղը լինելու ուժեղ պետություն: Ավելին՝ Հայաստանն ամեն օր պետք է մեծացնի պետական պոտենցիալը: Բայց անցյալի հանդեպ նոստալգիան այն ճանապարհը չէ, գոնե համաշխարհային տուրբուլենտության այս փուլում, որ հնարավորություն կտա նախ ողնաշար շտկելու, ապա վստահ քայլ անելու: Կարեւոր չէ, թե ով կգլխավորի Հայաստանի վերագտնումը: Գլխավորը նպատակի սթափ եւ բոլոր առումներով հաշվեկշռված սահմանումն է:

Վահրամ Աթանեսյան

Պատմաբան, լրագրող, հրապարակախոս, քաղաքական գործիչ։ Հայաստանի Գերագույն խորհրդի (1990-1995) Արցախից ընտրված պատգամավոր, 2000-2015 թվականներին Արցախի Ազգային ժողովի երեք գումարումների պատգամավոր։ «Խոջալու․ հանցագործության անատոմիա», «Երկրի ժամանակը», «Հոգեւոր Հայաստանը եւ արդիականությունը» եւ «Աստծո հաջորդ օրը» գրքերի հեղինակն է։

0
FacebookTwitterWhatsappTelegramEmail
նախորդը
Ուկրաինական հակամարտության դադարեցման համար ՌԴ-ն ու ԱՄՆ-ը մշակել են եռափուլ ծրագիր․ Fox News
հաջորդը
ՌԴ-ն ու ԱՄՆ-ը պայմանավորվել են վերականգնել դեսպանատների ներկայացուցիչների թվաքանակը․ Ռուբիո

խմբագրական

  • Ռուսաստանը Արցախի իշխանություններին չի տեղեկացրել Ադրբեջանի կողմից 2023...

լրահոս

  • Իսրայելն ուժով կպատասխանի, եթե Սիրիայի կառավարությունը չկանխի դրուզներ...

  • Չենք պատրաստվում աշխարհով մեկ թռչել Կիեւի եւ Մոսկվայի...

  • Թրամփը հայտարարել է, որ մայիսի 8-ը կնշվի որպես...

  • ԵՄ-ը նոր պատժամիջոցներ է պատրաստում ՌԴ-ի դեմ՝ հրադադարից...

  • Դամասկոսում դրուզների հետ բախումներից հետո Սիրիայի կառավարությունը հայտարարել...

ընտրանի

  • 1

    Կարմիր գրքում գրանցված ծաղիկ է վաճառվում

  • 2

    Մեղուների քանակը նվազել է, բույսերի փոշոտումը՝ վատացել

  • 3

    Ի՞նչ է Պարկինսոնի հիվանդությունը, որո՞նք են ախտանշանները

  • 4

    Շարադրություն. Զոյա Բեգլարյան, «Իմ գյուղը»

  • 5

    Շարադրություն. Մարիամ Ղուկասյան, «Իմ գյուղը»

Facebook Youtube Email Telegram

արխիվ

Փետրվարի 2025
ԵԵՉՀՈւՇԿ
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
2425262728 
« Հնվ   Մրտ »
Quality Sign Colored

© 2024 - Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են ՀՀ Օրենսդրությամբ: Ձևավորումը Ալիք Մեդիա
Գաղտնիության քաղաքականություն