«ԽՍՀՄ փլուզումից ի վեր Հարավային Կովկասում Հայաստանը եղել է Ռուսաստանի նախաձեռնած ինտեգրացիոն նախագծերի մասնակից։ Փաստ, որը սովորաբար անտեսում են արեւմտյան վերլուծաբանները եւ քաղաքականություն մշակողները։ Հավաքական անվտանգության պայմանագրի կազմակերպությունը (ՀԱՊԿ), որի հիմնադիր անդամ է եղել Հայաստանը 1994-ից, հետխորհրդային երկրներում ՆԱՏՕ-ի տիպի կառույց ստեղծելու ռուսական փորձն էր»,- ամերիկյան The National Interest պարբերականում գրում է ուկրաինացի քաղաքագետ, Ջոն Հոփքինսի համալսարանի արտաքին քաղաքականության ինստիտուտի ոչ ռեզիդենտ անդամ Տարաս Կուզիոն։
Ուկրաինացի քաղաքագետի կարծիքով՝ Հայաստանում ռուսական բազաների առկայությունը Ռուսաստանի արտաքին քաղաքականությանը հավանություն տալու նշան է, մինչդեռ Ադրբեջանը, Վրաստանը, Ուկրաինան եւ Մոլդովան միշտ դեմ են արտահայտվել իրենց տարածքում ռուսական ռազմաբազաների գոյությանը, քանի որ դա կնշանակեր ընդունել Եվրասիայում տարածաշրջանային հեգեմոն ճանաչվելու Ռուսաստանի հավակնությունները։
Կուզիոյի տպավորությամբ՝ Վրաստանն ու Ադրբեջանն արեւմտամետ, բայց բազմավեկտոր քաղաքականություն են վարել, որը նման էր Ուկրաինայի երկրորդ նախագահ Լեոնիդ Կուչմայի քաղաքական հայեցակարգին:
«Բազմավեկտորիզմը պրագմատիկ արտաքին քաղաքականություն էր, որը նշանակում էր Արեւմուտքի հետ ինտեգրման ընդլայնում՝ միաժամանակ շարունակելով համագործակցությունը Ռուսաստանի եւ ԱՊՀ-ի հետ»:
Նա գտնում է, որ հիմա ե՛ւ Հայաստանը, ե՛ւ Ուկրաինան հրաժարվել են բազմավեկտոր քաղաքականությունից՝ մեկն հօգուտ եւրասիականության, մյուսն՝ հանուն Եւրոպայի։