Մի ընտանիքի պատմություն. «Չգիտենք, թե ինչպես ենք ձմեռելու»

Կարինե Ռասոյանը Աղավնոյում էր բնակվում 2003-ից:

Հարազատ գյուղը լքելուց հետո ընտանիքը վարձով երեք տուն է փոխել:

Կարինե Ռասոյան. «Մեր ընտանիքում տղամարդ չկա, ու Աղավնոյից հեռանալիս ես ու իմ աղջիկներն ենք տնից մի քանի կահույք հանել»:

Անին 15 տարեկան է, այժմ հաճախում է մատնահարդարման դասընթացների,
բայց գյուղից լինելու պատճառով հաճախ է իր հասցեին վիրավորական խոսքեր լսում:

«Ասում են՝ գյուղից ես: Նեղվում եմ, որ դա որպես վատ բան են ասում: Փորձում եմ լավ սովորել, որ մարդիկ հասկանան՝ կապ չունի, թե որտեղից ես»:

21 տարեկան Մարիաննան հեռախոսում պահում է Աղավնոյի տնից հեռանալիս արած վերջին կադրերը:

Մարիաննա. «Ես վարսահարդարությամբ էի զբաղվում, բայց հիմա ոչ մի տեղ աշխատանք չեն տալիս, ասում են՝ պետք է վերապատրաստվես»:

Կարինե Ռասոյան. «Այս տանը վառարան ու գազ կա, բայց չենք օգտագործում, որովհետեւ դրա վարձը վճարելու հնարավորություն չունենք:
Չգիտենք, թե ինչպես ենք ձմեռելու»:

Ռասոյաններն ասում են՝ պատրաստ են ցանկացած աշխատանք կատարելու, միայն թե վարձատրվեն:

Աղջիկները Աղավնոյից Երեւան են բերել իրենց սիրելի սենյակային բույսերը:

Մարիաննա. «Մեկ-մեկ բացում նայում ենք մեր գյուղի, տան լուսանկարները ու փորձում ենք հաշտվել եղածի հետ»:

Աղջիկները շատ են դիմում տեղահանվածների համար նախատեսված տարատեսակ դասընթացների մասնակցելու համար,
սակայն հաճախ լսում են՝ տեղ չկա:

Անի. «Ես անչափահաս եմ, դեռ աշխատել չեմ կարող, բայց ամեն տեղ դիմում եմ, որ նոր բաներ սովորեմ»:

Ընտանիքի միակ եկամուտը ամեն ամիս պետության կողմից տրվող 40 հազար դրամն է, որով մուծում են տան վարձը:

Անի Գեւորգյան

Լրագրող, լուսանկարիչ, Խոսքի ազատության մրցանակի դափնեկիր։ Մասնակցել է լուսանկարչական ցուցահանդեսների ՄԱԿ-ի կենտրոնակայանում (Նյու Յորք) եւ ժնեւյան գրասենյակում, Եվրոպայի պալատում (Ստրասբուրգ), Փարիզում, Հռոմում, Բեռլինում, Վիեննայում եւ այլուր։