Այսօր մեր ժամանակների ամենահետաքրքիր լուսանկարիչ Գերման Ավագյանի ծննդյան օրն է։ Գերմանն արդեն ավելի քան երեք տարի մեզ հետ չէ, բայց նրա գործերը շարունակում են զարմացնել եւ հուզել։
Եթե նա ծնունդն ու քաղաքացին լիներ հարուստ, հարմարավետ Արեւմուտքի, եթե նրա տեսադաշտը լինեին ընդարձակ դաշտերն ու մեգաքաղաքները, վստահ եմ, անպայման կնշվեր հռչակավոր լուսանկարիչների ցանկում։
Սա չեմ ասում մեզ մխիթարելու, սփոփելու համար։ Սա ճշմարտություն է՝ առաջին հայացքից անապացուցելի, իրականում, սակայն, փաստված։
Առաջին ապացույցը սահմանը զգալու, պարագիծը սահմանելու նրա կարողությունն էր, որը տանում էր դեպի կենաց միավորը՝ զերծ զարմացնելու գայթակղությունից. ո՞ւմ զարմացնես, ինչո՞վ, երբ պատկերը մարդ է կամ մարդ ուրվագծող բովանդակություն։
Երկրորդը տեղի ու ժամանակի ինքնատիպ զգացողությունն էր՝ ոչ թե լինել այնտեղ, որտեղ արկած կա եւ, համապատասխանաբար, փառք խոստացող ակնթարթ, այլ լինել տեղում եւ ճիշտ ժամանակին։ Իսկ ճիշտ ժամանակին տեղում լինել նշանակում է ապրել արձանագրելիի բոլոր մանրամասները։ Մի դեպքում դա կարող է լինել հրճվանք, ուրախություն, մի այլ դեպքում՝ զրկանք, վիշտ ու ողբերգություն։
Երրորդն, ըստ իս, շատ կարեւոր, արվեստական ջանքի բացակայությունն էր։ Նա խմբագիր ու սրբագրիչ չէր անգամ կենսակտուր, հորինովի նախագծերում (մանեկեններ, բնորդներ եւ այլն)։ Պատկերը խոսքի պես վավերական էր։ Թեեւ շատ նկարներում այդ խոսքն արտասանված չէր, բայց բառերի ու իմաստների համար բացված ճանապարհը տեսանելի էր։
Տեքստն ամբողջությամբ առաջին անգամ հրապարակվել է այստեղ։
Իմ կրոնն ու դավանանքը խոսքն է։ Ուժին, սպառազինությանը, քաղաքական խարդավանքներին ու նման բաներին չեմ հավատում։ Պետք է խոսենք, համոզենք իրար, եթե անգամ դա անհնար է թվում։