• Գլխավոր
  • Հարթակ
    • 17+
    • Էկո
    • Սովետ
  • Քաղաքականություն
    • Ներքին
    • Արտաքին
    • Հարեւաններ
    • Աշխարհ
  • Մենք
    • Հայաստան
    • Սփյուռք
  • Տնտեսություն
  • Մշակույթ
  • Գործընկերներ
    • Բուն TV
  • մեր մասին
  • Կապ
Aliq Media Armenia
  • Գլխավոր
  • Հարթակ
    • 17+
    • Էկո
    • Սովետ
  • Քաղաքականություն
    • Ներքին
    • Արտաքին
    • Հարեւաններ
    • Աշխարհ
  • Մենք
    • Հայաստան
    • Սփյուռք
  • Տնտեսություն
  • Մշակույթ
  • Գործընկերներ
    • Բուն TV
ՀայաստանՄենք

«Պա՛պ ջան, շո՛ւտ վերադարձիր»

Անուշ Իգնատյան 19:24 | 14.01.2021
Անուշ Իգնատյան 19:24 | 14.01.2021

«Սեւակն էլ էդ նոթատետրից ուներ,- դեռ մեր զրույցը չսկսած՝ նոթատետրիս նայելով ասում է Հայկուհի Սերոբյանը՝ Սեւակ Սերոբյանի կինը:- Սեւակը կարդալ շատ էր սիրում, շատ գրքեր էր կարդում ու էդ նոթատետրում գրքերից նշումներ էր անում»:

Աշխարհի ամենաերիտասարդ շիհան (ճապոներեն պատվավոր տիտղոս), Հայաստանի «Կյոկուշին Կան կարատե-դո» ֆեդերացիայի նախագահ, տասներեք տարվա մարզիչ Սեւակ Սերոբյանը դեռ շատ անելիք ուներ, բայց կյանքը նվիրեց հայրենիքին:

Ծնունդով Լոռու մարզի Մեծավան գյուղից երեսուներեքամյա Սեւակն ամուսնացած էր, երեք անչափահաս երեխա ուներ: Կինը՝ Հայկուհին, որի հետ ամուսնացած էր արդեն տասնմեկուկես տարի, պատմում է, որ Սեւակը սպորտով հետաքրքրված է եղել դեռ երեխա ժամանակներից, սակայն ֆինանսական խնդիրների պատճառով մարզիչը չի ցանկացել նրա հետ աշխատել, Սեւակն էլ որոշել է հաջողությունների հասնել ու բոլորին ապացուցել, որ կարեւորը ոչ թե գումարն է, այլ մարդկային որակները:

Բանակից վերադառնալուց հետո փնտրտուքների մեջ է եղել՝ ում հետ համագործակցել, ինչ անել, ու որոշակի խնդիրներ հաղթահարելուց հետո միացել է Ճապոնական կարատեի ֆեդերացիային: Ապա նախ Լոռվա մարզի պատասխանատուն էր, իսկ մոտ երկու տարի անց՝ Հայաստանում Կյոկուշին Կան կարատեի միակ ներկայացուցիչը:

Այդպես Սեւակը ստեղծեց հայկական ֆեդերացիան: Հիմնական գործունեությունը ծավալել է Տաշիրում ու հարակից գյուղերում, Ստեփանավան ու Վանաձոր քաղաքներում: Ցանկացել է խումբ ստեղծել նաեւ Երեւանում, բայց ինչպես Հայկուհին է ասում, անբարյացակամ մարդիկ խոչընդոտել են: «Սեւակը մեծ կամքի ուժ ուներ, ինչի շնորհիվ էլ հասել է այս ամենին: Երբ երեսուն տարեկան էր, Հայաստանում կայացած միջազգային սեմինարի ժամանակ անակնկալ կերպով շիհանի կոչում ստացավ. ամբողջ աշխարհում միակն է, որ այդքան երիտասարդ տարիքում ստացել է այդ կոչումը: Ինքն իր առջեւ նպատակ էր դրել շիհանի կոչմանն արժանանալ քառասունհինգ տարեկանում»,- պատմում է Հայկուհին:

Ֆիզիկապես շատ ուժեղ լինելով հանդերձ՝ հանգիստ բնավորություն ուներ: Բոլորի հանդեպ ջերմ էր ու բարի: Հիմնական արտահայտությունը, որ օգտագործում էր՝ «հա, մեռնիմ», իսկ մայրը միշտ հորդորում էր այլ բառ ընտրել դրա փոխարեն, ինքն էլ իրեն հատուկ ժպիտով ժպտում էր ու էլի ասում՝ «հա, մեռնիմ»: «Շատ էր սիրում, երբ ես ծիծաղում էի, իր լուրջ ու հանգիստ կեցվածքով ամեն ինչ կաներ, որ ես ծիծաղեմ: Շատ էր սիրում նաեւ ինձ ծաղիկներ նվիրել: Ամեն անգամ վազելու գնալիս ծաղիկներ էր հավաքում ու ինձ բերում: Նույնիսկ դիրքերում էր ծաղիկ չորացրել ու բերել ինձ: Չնայած գերզբաղված լինելուն՝ ընտանիքի համար միշտ ժամանակ էր գտնում»,- պատմում է Սեւակի կինը:

Պատերազմի հենց սկզբից Սեւակը կամավորագրվել է: «Ամսի 27-ի երեկոյան եկավ ու ասաց, որ իրերը հավաքեմ, գնում է պատերազմ: Համոզում էի, որ ինքը թիկունքում է հարկավոր, դեռ շատ սերունդներ պիտի կրթի ու դաստիարակի: Ասում էր՝ պիտի գնա իր հայրենիքն ու ընտանիքին պաշտպանելու, օրինակ պիտի ծառայի: Սկզբում Շամշադին էին տարել ու, քանի որ սպայի կոչում ուներ, երեսուն հոգու հրամանատար էին նշանակել: Հոկտեմբերի 16-ին մի քանի ժամով տուն եկավ: Հետո գնաց Արցախ ու… էլ չեկավ: Մարտունիում էր ծառայում: Ես Սեւոյին շատ ուժեղ զգում էի: Երբ հոկտեմբերի 22-ի առավոտյան չգրեց, արդեն զգում էի, որ չկա, բայց վախենում էի ինքս ինձ խոստովանելուց: Հետո արդեն լուրը ստացանք: Ինքը գիտակցում էր, որ վերադառնալու հավանականությունը շատ փոքր է, բայց մեզ միշտ հուսադրում էր»:

Ամսի 22-ի առավոտյան 7.30-ի կողմերը խրամատ փորելիս են եղել, տղաներն էլ մի պահ եկել հավաքվել են Սեւակի մոտ, ու այդ ժամանակ հրետանին հարվածել է: Վեց հոգի են եղել, չորսը զոհվել են, երկուսը՝ վիրավորվել: Ոչ ստույգ տվյալներով՝ երկու հոգի էլ Սեւակի դին դուրս բերելիս են զոհվել:

Սեւակը շատ կատակասեր է եղել: «Պատերազմի ընթացքում մի անգամ, երբ Հայկուհին Սեւակի հետ էր խոսում, մոտեցա, որ արագ բարեւեմ, արկերի ձայներ էին լսվում: Սեւակն իրեն բնորոշ հանգստությամբ ասաց՝ հրավառություն է, այստեղ Նոր տարին շուտ է եկել»,- պատմում է Հայկուհու մայրը՝ տիկին Էմման:

Հայկուհին միշտ ամեն ինչով աջակցել է ամուսնուն, նույնիսկ անգլերեն է սովորել, որ ճամփորդությունների, հանդիպումների ժամանակ օգնի նրան: Անձամբ է վերանորոգել իրենց սենյակի պատերը, որ ամուսինն ամբողջությամբ իր գործին նվիրվի: Դեկտեմբերի 22-ին էլ մագիստրոսական թեզը պիտի պաշտպաներ: Էլի կինն էր օգնել գրելիս: «Չկար մի բան, որ մենք միասին չկարողանայինք անել: Ես Սեւակին էի քաջալերում, ինքը՝ ինձ, երբեք թեւաթափ չէինք լինում»,- ժպտում է Հայկուհին ու հավելում, որ Սեւակի մասին խոսելիս անկախ իրենից ժպտում է, Սեւակին էլ նրա քաղցր ժպիտով է հիշում:

«Հոկտեմբերի 19-ին ծննդյանս տարեդարձն էր, Սեւոն նույնիսկ նվեր էր պատրաստել գնալուց առաջ: 18-ի երեկոյան զանգեց, ասաց. «Վա՜յ, ծնունդդ ա, հա՞, գնա մեքենայի բագաժնիկը բաց, դեղին տոպրակ կա, մեջն էլ՝ մի սեւ տոպրակ, դրա մեջ էլ քեզ համար նվեր կա»: Լացելով վազեցի, տասներեք տարվա մեջ առաջին անգամ էր, որ ծննդյանս օրը կողքիս չէր: Բացեցի տոպրակը, էս վզնոցն էր»,- հուզված պատմում է Հայկուհին ու ցույց տալիս սեր խոստովանող վզնոցը: «Գիտե՞ք, էդ ժամանակ վախենում էի,- շարունակում է Հայկուհին,- որովհետեւ երբ մարդ զգում է, որ իրեն քիչ ժամանակ է մնացել, ամեն ինչ նախօրոք է անում»:

Տասնմեկ, ութ եւ վեց տարեկան երեխաները հենց սկզբից իմացել են հոր կորստի մասին, բայց չեն կարողանում ընդունել այդ փաստը, թեեւ գիտակցում են, որ իրենք արդեն հերոսի երեխաներ են: «Երբ պիտի լապտերներ արձակեինք երկինք, երեխաներին հարցրի, թե ինչ գրեմ թղթի վրա, աղջիկներիցս մեկն ասաց՝ «Պա՛պ ջան, շո՛ւտ վերադարձիր…»: Ախր, Սեւոն էստեղ էր պետք, թիկունքում: Մենք իր բացակայությանը երբեք չենք հարմարվի, բայց կոտրվել էլ չենք կարող»,- ասում է Հայկուհին:

Ամուսնու զոհվելուց հետո Հայաստանի ֆեդերացիայի նախագահի պաշտոնը միջազգային ֆեդերացիայից հենց Հայկուհուն են վստահել: Հիմա ինքն է ամուսնու գործը շարունակելու: «Սեւակի գործը շարունակելու համար պիտի նրա ուղին անցած լինես, իսկ ես միշտ նրա հետ եմ եղել, տեղյակ եմ նրա գործերից: Մենք մեր կյանքն ենք ներդրել էս գործում, ես հիմա կիսատ թողնելու իրավունք չունեմ»,- ասում է Սեւակի կինը:

Սեւակի զոհվելուց հետո Մեծավանում նրա տան այն սենյակը, որտեղ իր կյանքն է անցկացրել, վերածել են թանգարանի: Այժմ այնտեղ են պահվում Սեւակի բոլոր իրերը: Դեկտեմբերի 30-ին Սեւակի աշակերտները հավաքվել են այնտեղ ու մեկ րոպե լռությամբ հարգել իրենց շիհանի հիշատակը: Իսկ նախորդ տարիներին ավանդույթ է եղել եկող տարվա տարեթվով ցուկի հարվածներ կատարել: Սեւակ Սերոբյանի թաղման արարողության ժամանակ էլ սաները երեսուներեք ցուկի հարված են կատարել:

«Սեւակը հրաշալի մարդ էր ու հրաշալի մարզիչ, մաքուր սիրտ ուներ, բարի էր, անկեղծ, մարդկանց միջեւ տարբերություն չէր դնում: Իր շնորհիվ եմ ես այս աստիճանին հասել: Ճապոնիա էլ եմ գնացել մրցումների, ու ինքը նաեւ ֆինանսապես է աջակցել: Մեզ հետ ոչ միայն կարատե էր պարապում, այլեւ դաստիարակում էր, միշտ ոգեւորում էր մեզ: Սեւակի նման մարդու էլ չեմ հանդիպել»,- պատմում է Սեւակ Սերոբյանի սան, Հայաստանի եռակի, Երեւանի կրկնակի եւ Տաշիրի կրկնակի չեմպիոն տասնվեցամյա Ֆրունզ Թորոսյանը:

Բոլորը, ովքեր ճանաչում են Սեւակ Սերոբյանին, պնդում են, որ նա այս կյանքում դեռ շատ բաներ պիտի աներ, շատերին պիտի կրթեր ու դաստիարակեր: «Ես ինքս Սեւակից շատ բաներ եմ սովորել, շատ կուզեի նրա իմաստության մի մասը գոնե ունենալ»,- եզրափակում է Հայկուհին:

պատերազմի դրվագներ
0
FacebookTwitterWhatsappTelegramEmail
նախորդը
Խայտաբղետ տունդրա
հաջորդը
Արդարության եւ արդարադատության կենտրոն Արցախում

Նման հոդվածներ

Պատերազմական դրվագներ։ Վարդան Զաքարյան

21:17 | 13.04.2021

Պատերազմական դրվագներ: Վրեժ Մարտիրոսյան

12:00 | 12.04.2021

Պատերազմական դրվագներ: Հակոբ Գասպարյան

16:38 | 06.04.2021

Պատերազմական դրվագներ: Գրիգոր Գեւորգյան

12:00 | 30.03.2021

Պատերազմական դրվագներ։ Իսրայել Ակինյան

15:45 | 29.03.2021

Պատերազմական դրվագներ։ Արշակ Գասպարյան

16:19 | 25.03.2021

խմբագրական

Հոբելյանին ընդառաջ

Promotion Image

լրահոս

  • Մակրոնը մտադիր է հանդիպել Պուտինի հետ

    21:43 | 17.04.2021
  • Օրենքը չի ստորագրելու, ՍԴ չի դիմելու

    20:43 | 17.04.2021
  • 72-ական ժամ՝ միմյանց տարածքները լքելու համար

    19:38 | 17.04.2021
  • 10:10. «Ոչ-ոքի»՝ հօգուտ կայունացման

    17:59 | 17.04.2021
  • Կուբան առանց Կաստրոյի

    17:30 | 17.04.2021

ընտրանի

  • 1

    Աղավնոյի «անկախ պետությունը»

  • 2

    Եթե հաղթեինք

  • 3

    Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի հետ խոսել է պետք. մղձավանջային...

  • 4

    Պատերազմական դրվագներ։ Գոռ Սարկիսյան

  • 5

    Աննախադեպը

Facebook Youtube Email Telegram
Վարդան Հարությունյան

Իրավապաշտպան, հասարակական գործիչ` խորհրդային այլախոհի տպավորիչ կենսագրությամբ։ 2004-ին ստեղծել է «Իրավունքի եւ ազատության կենտրոնը», որի հիմնադիր ղեկավարն է։ Հրապարակել է հայ այլախոհության պատմությունը ներկայացնող երկու գիրք՝ «Այլախոհությունը խորհրդային Հայաստանում» եւ «Քաղբանտարկյալի պատմություն»։

Մեսրոպ Հարությունյան

Լրագրող, խմբագիր, փորձագետ, լրագրության ուսուցիչ, ում կենսագրությունը սկսվել է նախորդ դարի 80-ականներին Հայաստանի Մեղրու շրջանի «Արաքս» թերթից ու շարունակվել մեդիայի կայացման խառնարանում։ Նաեւ գրող է, պատմվածքների ու վեպերի չորս գրքի հեղինակ։

Վահրամ Աթանեսյան

Պատմաբան, լրագրող, հրապարակախոս, քաղաքական գործիչ։ Հայաստանի Գերագույն Խորհրդի (1990-95) Արցախից ընտրված պատգամավոր, 2000-2015 թվականներին Արցախի Ազգային ժողովի երեք գումարումների պատգամավոր։ «Հոգեւոր Հայաստանը եւ արդիականությունը» գրքի հեղինակն է։

Tatul Hakobyan
Թաթուլ Հակոբյան

Լրագրող, հրապարակախոս, պատմություն հետազոտող, որն առօրյա փաստերը, դրանց վրա հիմնված դատողություններն ու պատմական փորձառությունը հաջողությամբ միահյուսելով ստանում է ուրույն բովանդակություն։

արխիվ

Հունվարի 2021
Ե Ե Չ Հ Ու Շ Կ
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
« Դկտ   Փտր »

@2020 - Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են ՀՀ Օրենսդրությամբ: Ձևավորումը Ալիք Մեդիա