Մի ընտանիքի պատմություն. անցյալում թողնելով Մեծ Թաղերը

Գրիգորին եղել է Հադրութի զորամասի խոհարարը:
Պատերազմի օրերին զբաղվել է հիվանդ ծերերին գյուղից հանելով եւ անվտանգ վայր տեղափոխելով:

Գրիգորի. «Մեծ Թաղերից զոհվել է 21 զինծառայող: Երեք հոգու էլ թշնամին մորթել է գյուղում:
Մեկ հոգի մինչեւ հիմա անհետ կորած է»:

Գրիգորի. «Ասում են՝ Մասիսում լավ աշխատանք կա, ուղղակի այնտեղ էլ տների վարձն է թանկ:
Այստեղ 50 հազար ենք տալիս, այնտեղ տների վարձը 100 հազարից է սկսվում:
Վախենում ենք՝ տեղափոխվենք, այնտեղ մի բան այնպես չստացվի, կանգնենք փաստի առաջ»:

Ընտանիքի անդամները համացանցում իրենց գյուղի մասին տեսանյութ են գտել:
Եղիշե Ղալեչյան. «Գյուղի որոշ տներ հողին են հավասարեցված, դրանց վրայով նոր ճանապարհ են կառուցել»:

Եղիշե Ղալեչյան. «Ինչ ասես տեսանք: Հիմա ամբողջ օրը դեղեր եմ խմում»:

Իրինան պատմում է, որ գյուղում մեծ այգի ուներ, որտեղ ամեն ինչ աճում էր:
Հիմա պատուհանագոգին փոքրիկ թասի մեջ պղպեղ է աճեցնում:

Իրինա. «Երբ գյուղից հեռանում էինք, շատ ծանր վիճակ էր: Ես չէի ուզում գնալ, բայց երեխաների համար էի անհանգիստ:
Այդ պահին գյուղի մասին չէի մտածում, եղբորս մասին էի մտածում. պատերազմի առաջին օրից ոչ մի լուր չունեինք:
Յոթ ամիս հետո պարզվեց, որ հենց առաջին օրն է զոհվել»:

«Նախ յոթ ամիս Արզնիում ապրեցինք, բայց այնտեղ էլ չէինք կարող մնալ, հետո տեղափոխվեցինք Չարենցավան:
Չգիտենք, թե հետո ինչ պետք է անենք, բայց ամեն դեպքում հիմա այստեղ երեխաներն արդեն մանկապարտեզ ու դպրոց են գնում»:

Ծնողները պատմում են, որ դպրոցում Սեւակը աչքի խնդրի պատճառով դժվար է գրում, բայց շատ է ձգտում շտկելու իր սխալները,
քանի որ չի ցանկանում հետ մնալ համադասարանցիներից:

Իրինա. «Մինչեւ չափահաս դառնալը Սեւակի պրոթեզն անընդհատ պետք է փոխվի, չափահաս դառնալուց հետո դեռ չգիտենք, թե ինչ պետք է արվի:
Եղել են դեպքեր, որ պրոթեզը պետպատվերով է արվել, եղել է, որ մենք ենք գումարը տվել»:

Դպրոցը ընտանիքի ժամանակավոր բնակարանին շատ մոտ է: Դրանից ընդամենը մի քանի մետր հեռավորության վրա է նաեւ պարտեզը,
ուր հաճախում է ընտանիքի ամենակրտսեր անդամը` Անուշիկը:

Իրինա. «Բժիշկները նախ ասացին, որ Անուշիկին անմիջապես պետք է վիրահատել, բայց հետո որոշեցին մի քիչ սպասել,
տեսնել, թե ինչպես իրեն կզգա երեխան»:

Ծնողները խնամքով պահում են երեխաների այս լուսանկարը, որն արվել էր պատերազմից ընդամենը քսան օր առաջ` Մեծ Թաղերի իրենց տանը:
Այդ օրը նրանք խաղաղ ու երջանիկ էին եւ նշում էին Անուշիկի երկրորդ տարեդարձը:

Ընտանիքը մեծ լարվածությամբ է հետեւում վերջին օրերին Արցախից` Թաղվարդից հասնող լուրերին:
«Այնտեղ բարեկամներ ունենք, անհանգստանում ենք նրանց համար, բայց հույս ունենք, որ այս ամենը շուտով կավարտվի,
ու մարդիկ կկարողանան վերադառնալ իրանց բնականոն կյանքին»,- ասում է Գրիգորին:

Անի Գեւորգյան

Լրագրող, լուսանկարիչ, Խոսքի ազատության մրցանակի դափնեկիր։ Մասնակցել է լուսանկարչական ցուցահանդեսների ՄԱԿ-ի կենտրոնակայանում (Նյու Յորք) եւ ժնեւյան գրասենյակում, Եվրոպայի պալատում (Ստրասբուրգ), Փարիզում, Հռոմում, Բեռլինում, Վիեննայում եւ այլուր։