• Գլխավոր
  • Հաղորդումներ
    • Թաթուլ Հակոբյանի զրույցը
    • Էլուր
    • Ստվերում
    • Պատերազմի եւ խաղաղության արանքում
    • Ալիքի վրա
    • Տեղ սահմանի մոտ
    • Իրական օրակարգ
    • Կարմիր ժամանակներ
  • Քաղաքականություն
    • Ներքին
    • Արտաքին
    • Հարեւաններ
    • Աշխարհ
  • Մենք
    • Հայաստան
    • Սփյուռք
  • Տնտեսություն
  • Մշակույթ
  • русская редакция
  • մեր մասին
  • գործընկերներ
  • Կապ
Aliq Media Armenia
  • Գլխավոր
  • Հաղորդումներ
    • Թաթուլ Հակոբյանի զրույցը
    • Էլուր
    • Ստվերում
    • Պատերազմի եւ խաղաղության արանքում
    • Ալիքի վրա
    • Տեղ սահմանի մոտ
    • Իրական օրակարգ
    • Կարմիր ժամանակներ
  • Քաղաքականություն
    • Ներքին
    • Արտաքին
    • Հարեւաններ
    • Աշխարհ
  • Մենք
    • Հայաստան
    • Սփյուռք
  • Տնտեսություն
  • Մշակույթ
  • русская редакция
ՀայաստանՄենք

Մի բանալի՝ չորս տնից

Մարիամ Սարգսյան 16:00 | 06.07.2022
Մարիամ Սարգսյան 16:00 | 06.07.2022
Ghazaryan family

Մի քանի օրից Աստղիկի չորսհոգանոց ընտանիքը պիտի բացեր նոր տան դռներն ու տեղափոխվեր ապրելու, երբ սկսվեց 44-օրյա պատերազմը: Չհասցրին: Հիմա Արցախի Քաշաթաղի շրջանի Այգեհովիտ գյուղում գտնվող տնից Աստղիկին մնացել են միայն բանալիներն ու մի տեսանյութ, թե ինչպես են ադրբեջանցիներն իր՝ այդպես էլ չբնակեցված տան կահույքն օգտագործում ու բակում խնջույք անում:

Ghazaryan familyԱստղիկը Ղազարյանների ընտանիքի երեք հարսներից մեկն է, որ Վայոց ձորի մարզի Հերհեր գյուղից Արցախ էր տեղափոխվել եւ ամուսնացել 10 տարի առաջ: Հիմա 15 հոգանոց ընտանիքը, Արցախում թողնելով չորս տունն ու 25 տարվա կյանքը, վերադարձել է Հայաստան:

Ղազարյանների ընտանիքը Վայոց ձորի Զառիթափ գյուղից Քաշաթաղում էր վերաբնակեցվել 1998-ին: Ընտանիքի մայրը՝ Ռիմա Պողոսյանը հիշում է, թե ինչ դժվարություններով է մեծացրել չորս տղաներին, տուն-տեղ դրել: Ասում է՝ առաջին հինգ տարիներին ապրել են առանց լույսի ու սննդի:

Rima Poghosyan«Ձեթի մեջ բամբակ էի վառում, որ այդ լույսի տակ երեխաներիս տառաճանաչ դարձնեի: Ութ շունչ՝ 4 երեխաներս, ես, ամուսինս ու նրա ծնողները մի սենյակում ենք ապրել, հետո կամաց-կամաց տունը կառուցել ենք: Չհասած նուռ ու թութ եմ կերել, երեխաներիս կրծքով կերակրել եմ»:

Տարիների դժվարություններն աշխատանքով են հաղթահարել, սկսել են անասնապահությամբ, հողագործությամբ զբաղվել: Ընտանիքը մեծացել է, ամեն որդու համար մի տուն են կառուցել: Նոր-նոր պիտի ապրեին ու վայելեին չարչարանքով ստեղծածը, բայց պատերազմն այլ ծրագրեր ուներ: Արցախում թողնելով չորս տունն ու տարիների աշխատանքը՝ տեղահանվել են:

«Մեր հագի շորերով ենք եկել, նույնիսկ մի սուրճի բաժակ չենք հասցրել բերել, որ տեսնեմ, հիշեմ իմ 25 տարվա ապրածն ու ստեղծածը: Հիմա հարեւան-բարեկամների տված օգնությամբ ենք ապրում»,- ասում է տիկին Ռիման ու իրեն համեմատում հայտնի բանաստեղության ծիծեռնակի հետ. «Ես էլ էս տանն ամեն շյուղ կպցնելիս իմ հին տունն եմ հիշում»:

Ghazaryan familyԸնտանիքները խոնավ ու կիսաքանդ տներում վարձով են ապրում: Չգիտեն՝ դեռ ինչքան կհասցնեն վարձը վճարել: Որոշ ժամանակ ստացել են պետության տված օժանդակությունները, բայց վարձի ու ապրուստի համար գումարը դժվարությամբ է բավականացնում: Ընտանիքի միակ կայուն եկամուտը տատիկի՝ Լուսիկ Ղազարյանի կենսաթոշակն է՝ մոտ 30 հազար դրամ:

Արցախում մի քանի հարյուր գլուխ մանր ու խոշոր եղջերավոր անասուն են ունեցել, դրանց միայն մի մասն են վերջին պահին կարողացել տեղափոխել: Հիմա եղբայրներով փորձում են գործը նոր բնակավայրում շարունակել: Հույսը չեն կորցնում, պիտի ամեն ինչ անեն, որ ստացվի:

Ռիմա Պողոսյանն առողջական խնդիրների պատճառով աշխատել չի կարող: Ծունկը մի քանի անգամ վիրահատել են, դժվարությամբ է քայլում: Տան գործերն էլ 85-ամյա սկեսուրն է անում: Տիկին Ռիման ցույց է տալիս վերջացող դեղերը: Չգիտի՝ հետո ինչ է անելու: Ասում է՝ այդքան տարի աշխատել է, հիմա ինչո՞ւ չպետք է ուզենար աշխատել, ուղղակի չի կարողանում: Ոտքերին տարբեր կոշիկներ են, մի ոտքն ուռչում է, նույնը հագնել չի կարողանում:

Երրորդ կարգի հաշմանդամի թոշակ է ստացել, հիմա դրա վճարումն էլ են դադարեցրել: Ասում են՝ Արցախում պետք է նորից զննում անցնի։ Այնտեղից էլ ասում են՝ արդեն վերաբնակվել եք, Հայաստանում պետք է դիմել:

Astghik SimonyanԹոռնուհին՝ Աստղիկի աղջիկը նոր է երկրորդ դասարանն ավարտել Հերհերում: Մեկ տարի շարունակ փոքրիկին ստիպելով են դասի ուղարկել, ամեն առավոտ զանգել են Արցախի իր ուսուցչուհուն, որ երեխային համոզի դպրոց գնալ: Ութամյա աղջնակին հասակակիցները ասում են՝ «ուրիշ տեղից» եկած է:

«Երեխաներն ասում են՝ գնա քո Ղարաբաղը, ինչի՞ ես եկել մեր դպրոց: Երեխաներին չենք մեղադրում, իրենք չեն հասկանում. տանը խոսել են, կրկնում են»,- ասում է մայրը: Գյուղացիներից էլ նեղացած չեն. օգնում են, կարեկցում, Արցախ վերադառնալ հորդորողներին էլ հասկանում են՝ հետպատերազմյան շրջան է, տարբեր տրամադրություններ են:

Lusik GhazaryanՄեր զրույցն ընդհատվում է Լուսիկ տատի հեկեկոցով. «Ես իմ հալիվորի նկարը չբերեցի, գերեզմանը մնաց էնտեղ: Ես հիմա էլ բան չեմ ուզում, մի մահ եմ ուզում ու վերջ»:

0
FacebookTwitterWhatsappTelegramEmail
նախորդը
Ուկրաինայի պատերազմում սպանվել է 17 լրագրող
հաջորդը
Իրանը դեռ պատրաստ է բանակցելու ԱՄՆ-ի հետ

խմբագրական

Ռուսները Մեղրիում վերցնում են «իշխանությունը»

Promotion Image

Ուկրաինա․ մարդկային պատմություններ

Կացարանում 200 մարդ կա, նույնիսկ ջուր չունենք

լրահոս

  • Երեւանը ձգձգում է իր պարտավորությունների կատարումը. Բայրամով

    19:21 | 09.08.2022
  • Հարցերը պետք է լուծել բանակցային ճանապարհով․ ԵԱՀԿ

    18:57 | 09.08.2022
  • Իրանական «Խայամ» արբանյակից ստացվել են առաջին տվյալները

    18:32 | 09.08.2022
  • Սեւանա լիճ թափվող գետերն աղտոտված են

    18:07 | 09.08.2022
  • Արգելել ռուսների մուտքն Արեւմուտք․ Զելենսկի

    17:43 | 09.08.2022

ընտրանի

  • 1

    44-օրյա պատերազմի մասնակից վիրավոր զինվորին չեն թոշակավորում

  • 2

    Ինչպես էր կառուցվում միացումը

  • 3

    Երբ երեխադ հաշմանդամություն ունի

  • 4

    Ռուսները Մեղրիում վերցնում են «իշխանությունը»

  • 5

    Խուլ վարորդները եւ հայաստանյան երթեւեկությունը

Facebook Youtube Email Telegram

արխիվ

Հուլիսի 2022
Ե Ե Չ Հ Ու Շ Կ
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
« Հնս   Օգս »

© 2022 - Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են ՀՀ Օրենսդրությամբ: Ձևավորումը Ալիք Մեդիա